కత వింటారా మాట కదా ఒకటుందీ.
12:00 AM
ప్రపంచంలో కల్లా అందమైన అక్షరం ఏదంటే నేను క అంటాను. ఎందుకంటే అది నిజంగానే అందమైన అక్షరం. అంతేనా! 'క' లో S ఉంది. S అంటే సక్సెస్ కదా. మరిదాని పైన తలకట్టు కిరీటం లాగా ఉందికదా.
క అక్షరం ఎంత అందమైనది కాకపోతే మా కృష్ణుడు ఆ పేరు పెట్టుకున్నాడు. నల్లనయ్య కళ్లు పడ్డ ఆ అక్షరం ఎంత అదృష్టం చేసుకుందో కదా!
కాకి కూడా రామ బాణం వల్ల అంత ప్రాముఖ్యం పొందినదీ క అనే అక్షరం వల్లే కదా. అసలు జనమంతా క కోసం కొట్టుకుంటున్నారు. క పలకనివారు అందరిలోనూ బకరాలే కదా. చిన్నతనంలోనే క అక్షరం పలికింది అంటే ఆ పిల్లలకి స్పష్టత మాటల్లో ఉన్నట్లే కదా.
చిన్నప్పుడు మా బాబాయి కొడుకు శరత్ గాడికి క పలికేది కాదు. వాడు నాకన్నా 9 ఏళ్ళు చిన్న. మేమందరం వాడిని ఏడిపించేవాళ్ళం. "కన్ను" అనరా అంటే "తన్ను" అనే వాడు. డిప్ప మీద ఒక్కటిచ్చుకునేవాళ్ళం. కారు కావాలి అనటానికి తారు తావాలి అనే వాడు. ఒకసారి మా మేన మామ వాడిని ఏడిపిద్దాం అని కొంచం తారు ఒక పాకెట్లో ఉంచి "ఇదిదో తారు" అన్నాడు. వాడు నిజంగానే కారు తెచ్చాడేమో అని ప్యాకెట్ విప్పితే అందులో నల్లగా తారు. ఇక వాళ్ల అమ్మ ఒకటే పోట్లాట. మధ్యలో గ్యాప్ వస్తే వాడు దిది దేంతి అన్నాడు. అంతే వాళ్ళమ్మ ఒక్కటిచ్చి నువ్వు నోరు తెరవకపోతే ఈ గోలా ఎక్కిరింపులూ ఉండవ్గా అంది. పాపం వాడు బిక్క చచ్చి పోయాడు.
కాలం ఎవరికోసం ఆగిపోదు. ఎవరికీ తల వన్చదు. మరో రెండేళ్ళు గడిచి పోయినాయి. వాడికిప్పుడు ఐదేళ్లు. ఇంకా క పలకటం రాలేదు. అది సామాన్యమైన అక్షరమా! ప్రపంచం లోనే అందమైనదాయే.
ఒకరోజు మా వేదక్కయ్యా వాళ్ల ఇంటికి వెళ్ళాడు, మన కథా నాయకుడు. ఆవిడ మా మూడో మేనత్త. మా బాబాయిలతో పాటే అందరికీ ఆవిడను వేదక్కయ్య అనటం అలవాటై పోయింది. అందుకే నేను ఆవిడని ఆల్ ఇండియా రేడియో అక్కయ్య వేదక్కయ్య అంటాను. సరే! విషయానికొద్దాం. అక్కడ ఎవరో పిల్లలతో గొడవ వస్తే మా అన్నయ్య వాడిని కుమ్మరా అన్నాడట. వాడేమో పెద్దగా లేని తుమ్ముని తెచ్చిపెట్టుకుని తుమ్మాడు. మా అన్నయ్య అర్ధం కాక ఎంట్రా తుమ్మావు అంటే, వాడు నువ్వే తదాతుమ్మరా అన్నావు అన్నాడు. అందరూ ఒకటే నవ్వులు. విషయం ఏమిటంటే వాడిని ఎక్కిరించటం అలవాటై పోయి తను కూడా కుమ్మరా అనబోయి తుమ్మరా అన్నాడు.
ఇంకోసారి వాళ్ళింట్లోనే శరత్ "యెదత్తయ్యా! చెత్త పెత్తవా?" అన్నాడు. (తినే చెక్క). వాళ్ల మనుమరాళ్ళు ఆ రోజంతా వాడిని ఆటపట్టించడమే. ఆ నోటా ఈ నోటా విషయం మా పిన్ని దాకా వచ్చి తను అగ్గి మీద గుగ్గిలం అయ్యింది. నాకు కూడా కోపం వచ్చింది. ఎందుకంటే మా పిన్ని నన్ను చిన్న తనం నుంచీ వాళ్ల పిల్లలకంటే ఎక్కువగా చూసుకునేది. దీనికో పరిష్కారం కనుక్కోవాలి అనుకుని నాగార్జున లాగా నిర్ణయం తీసుకున్నాను. నాకే పరిష్కారం తోచలా!
కాలమాగదు సుమీ నీకోసం అని మా శర్మా మాస్టరు ఎవరైనా బోర్డు మీదది ఎక్కించుకోవడం లేటయితే అనేవారు, ఏడిపిస్తూ. అలాగే కాలం ఆగలేదు. మరో ఆరు నెలలు గడిచాయి. నాకు కాలిలో శనక్కాయంత ఆనె ఒకటి లేస్తే ఒక చిన్న ఆపరేషన్ చేశారు. (కోసి పడేశాడ్లే డాక్టర్). కట్టు కట్టిన వెంటనే బెంబాన్డంగా బౌలింగ్ చేసి చూసుకున్నాను. అయినా వింబుల్డన్ టైము కదా నెప్పి బాబోయ్! అంటూ వారం రోజులు బడి ఎగ్గోట్టాను. ఆ టైములో నాకు పగలు ఏమీ తోచదు. వింబుల్డన్ సాయంత్రమాయే. హైలైట్లు అంత ఎక్కువగా వచ్చేవి కాదు. బోరుగా ఉండేది. ఎంచేయ్యాలా అని తెగ ఆలోచిస్తే శరత్ ప్రాబ్లం గుర్తుకు వచ్చింది. వాడిని ఇంకా బడిలో వెయ్యలా, మాటలు సరిగా రాలేదని. వాడేమో ఇంట్లో తెగ గోల. ఒక మెరుపు మెరిసింది. వెనకాల బాక్ గ్రౌండ్ స్కోరు వచ్చింది. నేను ఇంక కార్య సాధకుడిలాగా నించున్నాను. శరత్ ఇటురారా అని పిలిచాను. వాడు వచ్చాడు. ప్రక్కనే ఉన్నా మా బాబాయి స్టూడెంట్ సీనుని పిలిచి శరత్ నోరు తేరు అన్నా. వాడు తెరిచాడు. సీనూ వాడి నాలిక మీద వేలు పెట్టి నొక్కు అన్నా. శీను నోట్లో వేలు పెట్టాడో లేదో శరత్ లటక్కున కోరికేసాడు. రంగు పడింది. సీనేమో మొర్రో అంటూ ఎడిచాడు. డిగ్రీకి వచ్చినా వాడివన్నీ సినేమాల్లో బ్రహ్మానందం లక్షణాలే. గగ్గోలు పెట్టాడు. అందరూ వాడి చుట్టూ చేరి పరామర్శిస్తున్నారు. కొంతమంది నన్ను తిట్టటం. ఇంతలొ శరత్ ఏడుపు లంకించుకున్నాడు. సందట్లో సదేమియాగా నేను వాడిని చెయ్యి పట్టుకుని మేడ మీదకి లాక్కు పోయాను. ఒర్ నువ్వు నోరు తేరు. నేను వేలు పెడుతా. కోరికావంటే నాలుగుకాళ్ళ బూచికి పట్టిస్తా! అన్నా. వాడు భయంతో ఒకే! అన్నాడు. నేను నాలిక మీద వేలు పెట్టి క అనరా అన్నా. వాడు యాజ్ యూజువల్ త అనబోయాడు. కానీ నాలుక మీద బండరాయి లాగా నా వేలు ఉందిగా! క అన్నాడు. మళ్ళీ అనరా అన్నాను. క. తరువాత మళ్ళీ మళ్ళీ క. క. క. చెల్లికి మళ్ళీ పెళ్లి లాగా మళ్ళీ మళ్ళీ క.
ఇంతలో మమ్మల్ని తందామని మా బాబాయి మేడ మీదకి వచ్చాడు. క. క. క. క. క. ఇక పో! ఒకటే పుత్రోత్శాహం. నాకు ఎన్నాళ్ళ నుంచో ఊరిస్తున్న జీన్స్ ప్యాంటు కొని పెట్టాడు. నాలుగు రోజుల్లో వాడికి గ, ట, కూడా నేర్పించేశాను. మా పిన్ని వాణ్ని వెంటనే బడిలో వేసింది బతుకు జీవుడా అనుకుంటూ. (మాది ఉమ్మడి కుటుంబం).
పోస్ట్ స్క్రిప్ట్: హాలీవుడ్ నటి కీరా నైట్లీ అంత అందంగా ఉండటానికి కారణం ఏమిటి అనుకున్నారూ.....
సత్యమేవ జయతే!
క అక్షరం ఎంత అందమైనది కాకపోతే మా కృష్ణుడు ఆ పేరు పెట్టుకున్నాడు. నల్లనయ్య కళ్లు పడ్డ ఆ అక్షరం ఎంత అదృష్టం చేసుకుందో కదా!
కాకి కూడా రామ బాణం వల్ల అంత ప్రాముఖ్యం పొందినదీ క అనే అక్షరం వల్లే కదా. అసలు జనమంతా క కోసం కొట్టుకుంటున్నారు. క పలకనివారు అందరిలోనూ బకరాలే కదా. చిన్నతనంలోనే క అక్షరం పలికింది అంటే ఆ పిల్లలకి స్పష్టత మాటల్లో ఉన్నట్లే కదా.
చిన్నప్పుడు మా బాబాయి కొడుకు శరత్ గాడికి క పలికేది కాదు. వాడు నాకన్నా 9 ఏళ్ళు చిన్న. మేమందరం వాడిని ఏడిపించేవాళ్ళం. "కన్ను" అనరా అంటే "తన్ను" అనే వాడు. డిప్ప మీద ఒక్కటిచ్చుకునేవాళ్ళం. కారు కావాలి అనటానికి తారు తావాలి అనే వాడు. ఒకసారి మా మేన మామ వాడిని ఏడిపిద్దాం అని కొంచం తారు ఒక పాకెట్లో ఉంచి "ఇదిదో తారు" అన్నాడు. వాడు నిజంగానే కారు తెచ్చాడేమో అని ప్యాకెట్ విప్పితే అందులో నల్లగా తారు. ఇక వాళ్ల అమ్మ ఒకటే పోట్లాట. మధ్యలో గ్యాప్ వస్తే వాడు దిది దేంతి అన్నాడు. అంతే వాళ్ళమ్మ ఒక్కటిచ్చి నువ్వు నోరు తెరవకపోతే ఈ గోలా ఎక్కిరింపులూ ఉండవ్గా అంది. పాపం వాడు బిక్క చచ్చి పోయాడు.
కాలం ఎవరికోసం ఆగిపోదు. ఎవరికీ తల వన్చదు. మరో రెండేళ్ళు గడిచి పోయినాయి. వాడికిప్పుడు ఐదేళ్లు. ఇంకా క పలకటం రాలేదు. అది సామాన్యమైన అక్షరమా! ప్రపంచం లోనే అందమైనదాయే.
ఒకరోజు మా వేదక్కయ్యా వాళ్ల ఇంటికి వెళ్ళాడు, మన కథా నాయకుడు. ఆవిడ మా మూడో మేనత్త. మా బాబాయిలతో పాటే అందరికీ ఆవిడను వేదక్కయ్య అనటం అలవాటై పోయింది. అందుకే నేను ఆవిడని ఆల్ ఇండియా రేడియో అక్కయ్య వేదక్కయ్య అంటాను. సరే! విషయానికొద్దాం. అక్కడ ఎవరో పిల్లలతో గొడవ వస్తే మా అన్నయ్య వాడిని కుమ్మరా అన్నాడట. వాడేమో పెద్దగా లేని తుమ్ముని తెచ్చిపెట్టుకుని తుమ్మాడు. మా అన్నయ్య అర్ధం కాక ఎంట్రా తుమ్మావు అంటే, వాడు నువ్వే తదాతుమ్మరా అన్నావు అన్నాడు. అందరూ ఒకటే నవ్వులు. విషయం ఏమిటంటే వాడిని ఎక్కిరించటం అలవాటై పోయి తను కూడా కుమ్మరా అనబోయి తుమ్మరా అన్నాడు.
ఇంకోసారి వాళ్ళింట్లోనే శరత్ "యెదత్తయ్యా! చెత్త పెత్తవా?" అన్నాడు. (తినే చెక్క). వాళ్ల మనుమరాళ్ళు ఆ రోజంతా వాడిని ఆటపట్టించడమే. ఆ నోటా ఈ నోటా విషయం మా పిన్ని దాకా వచ్చి తను అగ్గి మీద గుగ్గిలం అయ్యింది. నాకు కూడా కోపం వచ్చింది. ఎందుకంటే మా పిన్ని నన్ను చిన్న తనం నుంచీ వాళ్ల పిల్లలకంటే ఎక్కువగా చూసుకునేది. దీనికో పరిష్కారం కనుక్కోవాలి అనుకుని నాగార్జున లాగా నిర్ణయం తీసుకున్నాను. నాకే పరిష్కారం తోచలా!
కాలమాగదు సుమీ నీకోసం అని మా శర్మా మాస్టరు ఎవరైనా బోర్డు మీదది ఎక్కించుకోవడం లేటయితే అనేవారు, ఏడిపిస్తూ. అలాగే కాలం ఆగలేదు. మరో ఆరు నెలలు గడిచాయి. నాకు కాలిలో శనక్కాయంత ఆనె ఒకటి లేస్తే ఒక చిన్న ఆపరేషన్ చేశారు. (కోసి పడేశాడ్లే డాక్టర్). కట్టు కట్టిన వెంటనే బెంబాన్డంగా బౌలింగ్ చేసి చూసుకున్నాను. అయినా వింబుల్డన్ టైము కదా నెప్పి బాబోయ్! అంటూ వారం రోజులు బడి ఎగ్గోట్టాను. ఆ టైములో నాకు పగలు ఏమీ తోచదు. వింబుల్డన్ సాయంత్రమాయే. హైలైట్లు అంత ఎక్కువగా వచ్చేవి కాదు. బోరుగా ఉండేది. ఎంచేయ్యాలా అని తెగ ఆలోచిస్తే శరత్ ప్రాబ్లం గుర్తుకు వచ్చింది. వాడిని ఇంకా బడిలో వెయ్యలా, మాటలు సరిగా రాలేదని. వాడేమో ఇంట్లో తెగ గోల. ఒక మెరుపు మెరిసింది. వెనకాల బాక్ గ్రౌండ్ స్కోరు వచ్చింది. నేను ఇంక కార్య సాధకుడిలాగా నించున్నాను. శరత్ ఇటురారా అని పిలిచాను. వాడు వచ్చాడు. ప్రక్కనే ఉన్నా మా బాబాయి స్టూడెంట్ సీనుని పిలిచి శరత్ నోరు తేరు అన్నా. వాడు తెరిచాడు. సీనూ వాడి నాలిక మీద వేలు పెట్టి నొక్కు అన్నా. శీను నోట్లో వేలు పెట్టాడో లేదో శరత్ లటక్కున కోరికేసాడు. రంగు పడింది. సీనేమో మొర్రో అంటూ ఎడిచాడు. డిగ్రీకి వచ్చినా వాడివన్నీ సినేమాల్లో బ్రహ్మానందం లక్షణాలే. గగ్గోలు పెట్టాడు. అందరూ వాడి చుట్టూ చేరి పరామర్శిస్తున్నారు. కొంతమంది నన్ను తిట్టటం. ఇంతలొ శరత్ ఏడుపు లంకించుకున్నాడు. సందట్లో సదేమియాగా నేను వాడిని చెయ్యి పట్టుకుని మేడ మీదకి లాక్కు పోయాను. ఒర్ నువ్వు నోరు తేరు. నేను వేలు పెడుతా. కోరికావంటే నాలుగుకాళ్ళ బూచికి పట్టిస్తా! అన్నా. వాడు భయంతో ఒకే! అన్నాడు. నేను నాలిక మీద వేలు పెట్టి క అనరా అన్నా. వాడు యాజ్ యూజువల్ త అనబోయాడు. కానీ నాలుక మీద బండరాయి లాగా నా వేలు ఉందిగా! క అన్నాడు. మళ్ళీ అనరా అన్నాను. క. తరువాత మళ్ళీ మళ్ళీ క. క. క. చెల్లికి మళ్ళీ పెళ్లి లాగా మళ్ళీ మళ్ళీ క.
ఇంతలో మమ్మల్ని తందామని మా బాబాయి మేడ మీదకి వచ్చాడు. క. క. క. క. క. ఇక పో! ఒకటే పుత్రోత్శాహం. నాకు ఎన్నాళ్ళ నుంచో ఊరిస్తున్న జీన్స్ ప్యాంటు కొని పెట్టాడు. నాలుగు రోజుల్లో వాడికి గ, ట, కూడా నేర్పించేశాను. మా పిన్ని వాణ్ని వెంటనే బడిలో వేసింది బతుకు జీవుడా అనుకుంటూ. (మాది ఉమ్మడి కుటుంబం).
పోస్ట్ స్క్రిప్ట్: హాలీవుడ్ నటి కీరా నైట్లీ అంత అందంగా ఉండటానికి కారణం ఏమిటి అనుకున్నారూ.....
సత్యమేవ జయతే!
నా ఇంట్లో వాళ్లెఁవరంటే...
11:00 PM
అమ్మ, నాన్న, రెండు విలియమ్సూ, ఒక సాంప్రాసూ.
ఇంకా ఒక డోనాల్డూ, ఒక అగస్సీ, ఒక గ్రాఫూ. మరి నేనో! నేను కూడా. బాందా! నాకు చిన్నప్పటి నుంచీ స్పోర్ట్స్ అంటే ఇష్టం. సహజంగా మా వాళ్ళలో ఆటలా పట్ల అంత ఆసక్తి ఉండేది కాదు. మా నాన్న మాత్రం ఎప్పుడన్నా రేడియోలో క్రికెట్ వ్యాఖ్యానం వినే వారట. అది నాకు తెలీదులెండి. ఎందుకంటే అప్పటికి నేను పుట్టలేదు కదా.
మాది సంప్రదాయ కుటుంబం కావటంతో ఆటలూ, అవీ నిషిద్ధం. మా నాన్నా వాళ్ల కాలంలో బయట అలగా వాళ్ళతో ఎక్కడ తగువులు వస్తాయో అని ఆటలకు పంపేవారు కాదు. అందుకే ఐదు కిమీ స్కూలుకి నడిచి వెళ్ళే దారిలో ఎవరు ముందు వెళ్తారు అని తనూ, వాళ్ల అన్నయ్యా పందెం వేసుకునే వారట. అదే వాళ్ల ఆట. తరువాత క్రమంగా పెద్ద వాలయిన తరువాత అన్నీ పోయాయి. అందరికీ తెలిసిందేగా. 1986 లో టీవీ కొన్న తరువాత అప్పుడప్పుడూ వచ్చే లైవ్ కార్యక్రమాలు చూసేవారు. ఎలా మొదలయిందో నేనూ అడగలేదు, ఆయనా చెప్పలేదూ మా నాన్నకి వచ్చే ఆటలలో టెన్నిస్ బాగా నచ్చింది. అందులోనూ ఇవాన్ లెండిల్ ఆటతీరు నచ్చటంతో ఎప్పుడయినా టెన్నిస్ వస్తే ఆయన మిస్ కాకుండా చూసేవారు.
అలా ఒక రోజు చూస్తుండగా నేను బజారు నుంచీ వచ్చాను. నాకు ఏడేళ్ళు. విడిగా ఉంటే హోంవర్క్ చెయ్య మని చెపుతారేమో అని బుద్ధిగా నాన్న ఒళ్లో కూర్చుని "అది ఎవరు?" అని అడిగాను. వాడి పేరు మైకేల్ స్టిచ్, ఎదుటి వాడి పేరు బెకెర్ అని చెప్పారు. బెకేర్ అనే పేరు నాకు తమాషాగా అనిపించింది. అంటే వాడు కప్పలాగా బెక్ బెక్ అంటాడా అని అడిగాను. నాన్న నవ్వి బెకేర్ గూర్చి చెప్పారు. అది 1991 వింబుల్డన్ మెన్స్ ఫైనల్. నాకు ఇంట్రెస్ట్ గా అనిపించి మొత్తం మ్యాచ్ చూసాను.
అలా మొదలైన నా టెన్నిస్ ప్రయాణం ఇప్పటిదాకా కొనసాగుతూనే ఉంది. 1991 లో స్టిచ్, 92 లో అగస్సీ, 93 లో సాంప్రాసూ ... ఇలా ఫేవరిట్ ఆటగాళ్ళు మారి పోయారు. కానీ నాకు రాను రాను సాంప్రాస్ అంటే ఇష్టం పెరిగింది. ఎంత ఇష్టం అంటే రోజువారీ మాటల్లో వాడే అంతగా. మా నాన్న గారికి అగస్సీ అంటే అభిమానం. అందుకే నాతో పోట్లాడే వారు సరదాగా. నేను సాంప్రాస్ ఆట ని సీరియస్ గా చూస్తుంటే ఆయన వచ్చి అగస్సీ గెలవాలనే వారు అయితే మేము మాటల యుద్ధమే కాదు ఎ రకమయిన యన్టీ కామెంట్స్ చేసు కునే వారము కాదు. నేను జస్ట్ చూడు నాన్నా సాంప్రాస్ గెలుస్తాడు అనే వాడిని. ఆయన నవ్వి ఊరుకునే వారు.
అఫ్కోర్స్ మన కోసం సాంప్రాసే ఎక్కువ సార్లు గెలిచాదనుకోండి. ఇలా యాంటీ గా 2000 వరకూ గడిచినా తరువాత మా స్పోర్టివ్ నెస్ చూసి దేవుడికి ముచ్చట వేసిందేమో విలియంస్ని పంపించాడు. వారి విషయంలో మా ఇద్దరికీ నో యాంటీ.
ఒక రోజు మా అమ్మ నన్ను అన్నానికి పిలవటానికి వచ్చింది. నేను కలిపి పెట్ట మన్నా. తినొచ్చు కదా అని అమ్మ అంటే నేను సీరియస్ గా విలియమ్స్ మ్యాచ్ వస్తోంది అన్నా. సరే అని అమ్మ అన్నం కలుపుకుని వచ్చి తినిపిస్తోంది. ఇంతలో వీనస్ విలియమ్స్ యూఎస్ ఓపెన్ 2000 టైటిల్ గెలిచింది. (నేను హైలైట్స్ చూస్తున్నా).
"ఎవరా నల్ల ముండ అట్టా ఎగురుతోంది?" అమ్మ అంది. "ఆ అమ్మాయి పేరు విలియమ్స్. భలే ఆడుతుంది," అన్నా. అమ్మకి కొంచం ఇంట్రెస్ట్ కలిగి ట్రోఫీ ఇచ్చిందాకా కన్నార్పకుండా చూసింది. అప్పటి నుంచీ సిస్టర్స్ సిస్టర్స్ అంటూ అమ్మ ఎప్పుడయినా వాళ్ల మ్యాచ్ వస్తే చూడటం మొదలు పెట్టింది. ఇంట్లో ఆడవాళ్ళంతా సీరియళ్ళు చూస్తున్నా నేను టెన్నిస్ చూడాలి అంటే అమ్మా విలియమ్స్ మ్యాచ్ వస్తోంది అంటే అమ్మ నాకు సప్పోర్ట్ వస్తుంది.
మొత్తానికీ టెన్నిస్ రోజులలో సీరియళ్ళ బాధ తప్పిందన్న మాట. విలియమ్స్ వల్ల ఇంకో ఉపయోగం ఉంది. ఎప్పుడూ వంటింటిని పట్టుకునే ఉండే అమ్మ ఆ రోజుల్లో మాత్రం హాయిగా ఎవరికన్నా పనులు అప్పగించి కొంసేపు కూర్చుంటుంది. అమ్మా మీ పెద్ద సిస్టర్ ఆడుతోంది, చిన్న సిస్టర్ ఆడుతోంది అని పిలిస్తే పాపం తను ఇంట్రెస్ట్ గా వచ్చి కొంసేపు విశ్రాంతిగా కూర్చుంటుంది. అలా మా ఇంట్లో విలియమ్స్ కూడా ఒక భాగం అయినారు. గ్రాండ్ స్లాంస్ డేట్లు గుర్తు ఉంచుకుని ఎప్పుడయినా ఊరికి వెళ్తే ఫోనులో సిస్టర్స్ ఏమయ్యారు? అని వివరాలు అడుగుతుంది. అక్క చెల్లెళ్ళు లేని మాకు విలియమ్స్ వెరైటీ సిస్టర్స్ అయ్యారు.
మా అన్నయ్యకి ఆటలంటే అంత ఇంట్రెస్ట్ లేదు. వదినా పిల్లలు అంతే. పిల్లకి పద్మ వ్యూహం, పిల్లవాడికి jetix లో ప్రపంచాన్ని రక్షించడం. అంతే! ఎన్నయినా విమ్బుల్డనే వింబుల్డన్.
అందుకే నా ఇంట్లో వాళ్లెఁవరంటే... అమ్మ, నాన్న, రెండు విలియమ్సూ, ఒక సాంప్రాసూ. ఇంకా ఒక డోనాల్డూ, ఒక అగస్సీ, ఒక గ్రాఫూ. నేను కూడా.
వసుధైక కుటుంబం కదా!
సత్యమేవ జయతే!
ఇంకా ఒక డోనాల్డూ, ఒక అగస్సీ, ఒక గ్రాఫూ. మరి నేనో! నేను కూడా. బాందా! నాకు చిన్నప్పటి నుంచీ స్పోర్ట్స్ అంటే ఇష్టం. సహజంగా మా వాళ్ళలో ఆటలా పట్ల అంత ఆసక్తి ఉండేది కాదు. మా నాన్న మాత్రం ఎప్పుడన్నా రేడియోలో క్రికెట్ వ్యాఖ్యానం వినే వారట. అది నాకు తెలీదులెండి. ఎందుకంటే అప్పటికి నేను పుట్టలేదు కదా.
మాది సంప్రదాయ కుటుంబం కావటంతో ఆటలూ, అవీ నిషిద్ధం. మా నాన్నా వాళ్ల కాలంలో బయట అలగా వాళ్ళతో ఎక్కడ తగువులు వస్తాయో అని ఆటలకు పంపేవారు కాదు. అందుకే ఐదు కిమీ స్కూలుకి నడిచి వెళ్ళే దారిలో ఎవరు ముందు వెళ్తారు అని తనూ, వాళ్ల అన్నయ్యా పందెం వేసుకునే వారట. అదే వాళ్ల ఆట. తరువాత క్రమంగా పెద్ద వాలయిన తరువాత అన్నీ పోయాయి. అందరికీ తెలిసిందేగా. 1986 లో టీవీ కొన్న తరువాత అప్పుడప్పుడూ వచ్చే లైవ్ కార్యక్రమాలు చూసేవారు. ఎలా మొదలయిందో నేనూ అడగలేదు, ఆయనా చెప్పలేదూ మా నాన్నకి వచ్చే ఆటలలో టెన్నిస్ బాగా నచ్చింది. అందులోనూ ఇవాన్ లెండిల్ ఆటతీరు నచ్చటంతో ఎప్పుడయినా టెన్నిస్ వస్తే ఆయన మిస్ కాకుండా చూసేవారు.
అలా ఒక రోజు చూస్తుండగా నేను బజారు నుంచీ వచ్చాను. నాకు ఏడేళ్ళు. విడిగా ఉంటే హోంవర్క్ చెయ్య మని చెపుతారేమో అని బుద్ధిగా నాన్న ఒళ్లో కూర్చుని "అది ఎవరు?" అని అడిగాను. వాడి పేరు మైకేల్ స్టిచ్, ఎదుటి వాడి పేరు బెకెర్ అని చెప్పారు. బెకేర్ అనే పేరు నాకు తమాషాగా అనిపించింది. అంటే వాడు కప్పలాగా బెక్ బెక్ అంటాడా అని అడిగాను. నాన్న నవ్వి బెకేర్ గూర్చి చెప్పారు. అది 1991 వింబుల్డన్ మెన్స్ ఫైనల్. నాకు ఇంట్రెస్ట్ గా అనిపించి మొత్తం మ్యాచ్ చూసాను.
అలా మొదలైన నా టెన్నిస్ ప్రయాణం ఇప్పటిదాకా కొనసాగుతూనే ఉంది. 1991 లో స్టిచ్, 92 లో అగస్సీ, 93 లో సాంప్రాసూ ... ఇలా ఫేవరిట్ ఆటగాళ్ళు మారి పోయారు. కానీ నాకు రాను రాను సాంప్రాస్ అంటే ఇష్టం పెరిగింది. ఎంత ఇష్టం అంటే రోజువారీ మాటల్లో వాడే అంతగా. మా నాన్న గారికి అగస్సీ అంటే అభిమానం. అందుకే నాతో పోట్లాడే వారు సరదాగా. నేను సాంప్రాస్ ఆట ని సీరియస్ గా చూస్తుంటే ఆయన వచ్చి అగస్సీ గెలవాలనే వారు అయితే మేము మాటల యుద్ధమే కాదు ఎ రకమయిన యన్టీ కామెంట్స్ చేసు కునే వారము కాదు. నేను జస్ట్ చూడు నాన్నా సాంప్రాస్ గెలుస్తాడు అనే వాడిని. ఆయన నవ్వి ఊరుకునే వారు.
అఫ్కోర్స్ మన కోసం సాంప్రాసే ఎక్కువ సార్లు గెలిచాదనుకోండి. ఇలా యాంటీ గా 2000 వరకూ గడిచినా తరువాత మా స్పోర్టివ్ నెస్ చూసి దేవుడికి ముచ్చట వేసిందేమో విలియంస్ని పంపించాడు. వారి విషయంలో మా ఇద్దరికీ నో యాంటీ.
ఒక రోజు మా అమ్మ నన్ను అన్నానికి పిలవటానికి వచ్చింది. నేను కలిపి పెట్ట మన్నా. తినొచ్చు కదా అని అమ్మ అంటే నేను సీరియస్ గా విలియమ్స్ మ్యాచ్ వస్తోంది అన్నా. సరే అని అమ్మ అన్నం కలుపుకుని వచ్చి తినిపిస్తోంది. ఇంతలో వీనస్ విలియమ్స్ యూఎస్ ఓపెన్ 2000 టైటిల్ గెలిచింది. (నేను హైలైట్స్ చూస్తున్నా).
"ఎవరా నల్ల ముండ అట్టా ఎగురుతోంది?" అమ్మ అంది. "ఆ అమ్మాయి పేరు విలియమ్స్. భలే ఆడుతుంది," అన్నా. అమ్మకి కొంచం ఇంట్రెస్ట్ కలిగి ట్రోఫీ ఇచ్చిందాకా కన్నార్పకుండా చూసింది. అప్పటి నుంచీ సిస్టర్స్ సిస్టర్స్ అంటూ అమ్మ ఎప్పుడయినా వాళ్ల మ్యాచ్ వస్తే చూడటం మొదలు పెట్టింది. ఇంట్లో ఆడవాళ్ళంతా సీరియళ్ళు చూస్తున్నా నేను టెన్నిస్ చూడాలి అంటే అమ్మా విలియమ్స్ మ్యాచ్ వస్తోంది అంటే అమ్మ నాకు సప్పోర్ట్ వస్తుంది.
మొత్తానికీ టెన్నిస్ రోజులలో సీరియళ్ళ బాధ తప్పిందన్న మాట. విలియమ్స్ వల్ల ఇంకో ఉపయోగం ఉంది. ఎప్పుడూ వంటింటిని పట్టుకునే ఉండే అమ్మ ఆ రోజుల్లో మాత్రం హాయిగా ఎవరికన్నా పనులు అప్పగించి కొంసేపు కూర్చుంటుంది. అమ్మా మీ పెద్ద సిస్టర్ ఆడుతోంది, చిన్న సిస్టర్ ఆడుతోంది అని పిలిస్తే పాపం తను ఇంట్రెస్ట్ గా వచ్చి కొంసేపు విశ్రాంతిగా కూర్చుంటుంది. అలా మా ఇంట్లో విలియమ్స్ కూడా ఒక భాగం అయినారు. గ్రాండ్ స్లాంస్ డేట్లు గుర్తు ఉంచుకుని ఎప్పుడయినా ఊరికి వెళ్తే ఫోనులో సిస్టర్స్ ఏమయ్యారు? అని వివరాలు అడుగుతుంది. అక్క చెల్లెళ్ళు లేని మాకు విలియమ్స్ వెరైటీ సిస్టర్స్ అయ్యారు.
మా అన్నయ్యకి ఆటలంటే అంత ఇంట్రెస్ట్ లేదు. వదినా పిల్లలు అంతే. పిల్లకి పద్మ వ్యూహం, పిల్లవాడికి jetix లో ప్రపంచాన్ని రక్షించడం. అంతే! ఎన్నయినా విమ్బుల్డనే వింబుల్డన్.
అందుకే నా ఇంట్లో వాళ్లెఁవరంటే... అమ్మ, నాన్న, రెండు విలియమ్సూ, ఒక సాంప్రాసూ. ఇంకా ఒక డోనాల్డూ, ఒక అగస్సీ, ఒక గ్రాఫూ. నేను కూడా.
వసుధైక కుటుంబం కదా!
సత్యమేవ జయతే!
SRINIVASA RAMANUJAN : THE CONJECTURE OF MATHEMATICS
3:44 AM
Srinivasa Ramanujan, the greatest of all the twentieth century mathematicians, born at a time, a period, when India was lauded as Ratna Garbha, the nineteenth century.
India, with its ancient culture and its heritage gave birth to so many great persons, throughout its history from time immemorial. But, Ramanujan stands alone on a separate plane(t), because he was a warrior par excellence. He was not armed with weapons, but his own vision.
Throughout the centuries there were men who took first steps down new roads new roads armed with nothing but their own vision, Ramanujan certainly belongs to that class.
‘Ramanujan’ owns his name in such a way that the word itself causes and creates awe among the listeners and if a person tells others that he is a (some) Ramanujan, he was compared and liked to the Ramanujan.
His life was a tamely finished voyage, but not tamely made. His untimely death, he lived thirty two years four months and four days, may have stopped the flow of formulae, and identities, which Hardy once remembered with awe and affection that he was shown some half a dozen formulae per a day, but not the influence he created over many of modern-day number theorists.
Ramanujan left behind a vast number of results in his note books. Many of them were studied and proved by some professors/mathematicians partially. Still many of them are not satisfactorily proved.
Prof. Bruce C. Berndt, of University of Illinois, has spent much of his time, for over two decades to study each and every one of the 3254 entries in the Note books of Ramanujan. These were brought out and published by him, and his colleagues. Also there was a pre-posthumous work, of him, namely ‘The Collected papers’ have been a source for further researches to innumerable researchers world over.
Śruti and Smŗti (Smruthi)
Such a vast number of results is an incredible achievement in such a short life time, but it was made possible by the genius Ramanujan. As earlier said, his work of producing six results a day demonstrates the frantic pace at which he worked.
Once asked by others, Ramanujan replied that he was told those formulas by Namagiri Thayar (or Namagiridevi or Goddess of Namagiri) of Namakkal, his family deity, in his dreams. Some of the modernists ridiculed that statements, but this can be explained, and can be proved true by the ancient Indian tradition of Śruti and Smŗti.
Śruti means hearing, not mere hearing, but hearing to a Guru (teacher) with all concentration in a proper way. In the ancient periods the students were taught vocally but the Gurus, the Vedas and other scriptures. The students listen to them with all concentration, of course concentration personified. That is the reason for the Vedas are called Śrutis. Smŗti means remembrance. It is the art of remembrance that had lead to the preservation of all the Vedic literature.
It was told that Vedas were first told by the Lord Vishnu to the Brahma. Brahma heard them, and by remembering (Smŗti) them passed the knowledge on to the next (further) generations.
The students used to hear (Śruti) from the Guru, and remember the knowledge (Smŗti), and used it for practical purposes. Through the ancient concept Śruti and Smŗti, Ramanujan the student ‘listened to’ his Guru, the Goddess Namagiri Thayar, who used to appear in his dreams, and remembered the formulas told by her In this way, he produced a lot of formulas.
It is human nature to err, and that is the reason why some of his formulas were wrong, but the errors were very little. To be precise, he might not remember all the formulas told by the Goddess Namagiri Thayar, his Guru in his dreams.
Why and how he took Her counsel? What made him to take mathematics as his prime interest? When did he start his voyage in to the ocean of Mathematics? What sort of atmosphere, in which he has grown, that
Made him the man he is? This will be discussed in the following passages. We will start in the following way.
Some of Ramanujan’s western friends who thought they knew him, would say that he was not really religious, that his mind was indistinguishable (?) from any brilliant westerner’s, that he was a Hindu only by a mechanical observance, or for form’s sake alone.
Was his mind indistinguishable from any brilliant westerners’? Had any westerner from the late eighteenth century to the dawn of the twenty first century produced results of Ramanujan’s class? Most of those so-called brilliant westerners spent years to even understand his formulae. (Some are there of equal brilliance, but they were tutored in a formal way). Still majority of his work unproved and some of his work is producing stunning applications in modern technologies and theoretical physics.
All the years he was growing up, he lived the life of a traditional Hindu Brahmin. He wore the topknot. He had felt sad and was reluctant when he had to cut his hair and remove his topknot, when he was to go to the west. He never grew moustache and beard. He was always clean shaved.
All his life he was a rigid vegetarian. He frequented local temples. He strictly participated in ceremonies and rituals at home. He regularly invoked his family deity’s name, the Goddess of Namagiri of Namakkal and based his actions on what he had taken to be her wishes.
He attributed to the Gods his ability to navigate through the shoals of mathematical texts written in foreign languages. He could recite from the Vedas, the Upanishads and other Hindu scriptures.
He had penchant for interpreting dreams, a taste for occult phenomena, a mystical bent, upon which his Indian friends unfailingly commented. It was said that he had predicted his death to his wife in his later years.
Ramanujan often lost in talking about Vedas and śastras, the ancient Sanskrit tomes, and gave running commentaries on their meanings.
At the age of twenty-one, he showed up at the house of a teacher, got drawn in to a conversation, and soon was expatiating on the ties he saw between God, zero and Infinity, keeping every one spell bound. It was the way often for Ramanujan. Losing himself in philosophical and mystical monologues, he would make bizarre, fanciful leaps of imagination that his friends and others did not understand but found fascinating any way.
This was evident in his mathematical equations also. They cannot make you understand them with much ease, but fascinate you.
It was no surprise that Ramanujan was inspired and lead by divine hand.
It had been to Namagiri, the consort of the Lion-god Narasimha, to whom Ramanujan’s parents, childless then, had prayed for a child. Ramanujan’s maternal grandmother, Rangammal, was a devotee of Namagiri, and was said to enter a trance to speak to her. Many years earlier, before Ramanujan’s birth, Namagiri revealed (to) her that one day the Goddess would speak through her daughter’s son.
Ramanujan grew up hearing the story. All his life he invoked Her blessings, seek Her counsel. It was the Goddess Namagiri, he would tell his friends, to whom he owed his mathematical gifts. Namagiri would bestow mathematical insights in his dreams. Namagiri would tell and wrote equations on his tongue. He was the student and She was the Guru. He would hear from Her (Śruti), and would remember by rechanting the equations (Smŗti), wrote in his notebooks. Being a mortal, he would sometimes forget his lessons, due to which he erred.
What a great and live example to the ancient traditional Guru-Sishya relationship Between Namagiri and Ramanujan? It is to be remembered that Saraswathi is the Goddess of knowledge, and wisdom. Gayathri is the Goddess of Vedic scriptures. It is the great Indian tradition, which gives equal priority to the fairer gender (ladies).
Comparison with Einstein
“What Einstein was to physics, Mozart was to music, Ramanujan was to mathematics,” says Clifford Stoll.
Einstein was arguably the greatest ever, inarguably the greatest of the twentieth century physicists. He has changed the face of modern day physics.
ఇది నేను శ్రీనివాస రామానుజన్ మీద తయారు చేస్తున్న లాంగ్ ఎస్సే. ఇంతవరకూ ఆయన గురించి టచ్ చేయని రీతిలో ఒక కొత్త పాయింట్ని తీసుకుని రాస్తున్నది. దీనిని Prof. Krishnaswami Alladi గారికి, Prof. K. Srinivasarao (Ex. Director, IMSc, Chennai) గారికీ, మరికొందరు ప్రముఖులకి చూపించటం జరిగింది. వారంతా ఎంతో మెచ్చుకుని ఈ రకం గానే వ్రాయమనీ, పూర్తి చేసిన తరువాత పబ్లిష్ చేయిద్దామనీ అన్నారు. మన తెలుగు బ్లాగర్ల కోసం అందులో కొంత భాగాన్ని నా బ్లాగులో పెడుతున్నాను.
సత్యమేవ జయతే!
India, with its ancient culture and its heritage gave birth to so many great persons, throughout its history from time immemorial. But, Ramanujan stands alone on a separate plane(t), because he was a warrior par excellence. He was not armed with weapons, but his own vision.
Throughout the centuries there were men who took first steps down new roads new roads armed with nothing but their own vision, Ramanujan certainly belongs to that class.
‘Ramanujan’ owns his name in such a way that the word itself causes and creates awe among the listeners and if a person tells others that he is a (some) Ramanujan, he was compared and liked to the Ramanujan.
His life was a tamely finished voyage, but not tamely made. His untimely death, he lived thirty two years four months and four days, may have stopped the flow of formulae, and identities, which Hardy once remembered with awe and affection that he was shown some half a dozen formulae per a day, but not the influence he created over many of modern-day number theorists.
Ramanujan left behind a vast number of results in his note books. Many of them were studied and proved by some professors/mathematicians partially. Still many of them are not satisfactorily proved.
Prof. Bruce C. Berndt, of University of Illinois, has spent much of his time, for over two decades to study each and every one of the 3254 entries in the Note books of Ramanujan. These were brought out and published by him, and his colleagues. Also there was a pre-posthumous work, of him, namely ‘The Collected papers’ have been a source for further researches to innumerable researchers world over.
Śruti and Smŗti (Smruthi)
Such a vast number of results is an incredible achievement in such a short life time, but it was made possible by the genius Ramanujan. As earlier said, his work of producing six results a day demonstrates the frantic pace at which he worked.
Once asked by others, Ramanujan replied that he was told those formulas by Namagiri Thayar (or Namagiridevi or Goddess of Namagiri) of Namakkal, his family deity, in his dreams. Some of the modernists ridiculed that statements, but this can be explained, and can be proved true by the ancient Indian tradition of Śruti and Smŗti.
Śruti means hearing, not mere hearing, but hearing to a Guru (teacher) with all concentration in a proper way. In the ancient periods the students were taught vocally but the Gurus, the Vedas and other scriptures. The students listen to them with all concentration, of course concentration personified. That is the reason for the Vedas are called Śrutis. Smŗti means remembrance. It is the art of remembrance that had lead to the preservation of all the Vedic literature.
It was told that Vedas were first told by the Lord Vishnu to the Brahma. Brahma heard them, and by remembering (Smŗti) them passed the knowledge on to the next (further) generations.
The students used to hear (Śruti) from the Guru, and remember the knowledge (Smŗti), and used it for practical purposes. Through the ancient concept Śruti and Smŗti, Ramanujan the student ‘listened to’ his Guru, the Goddess Namagiri Thayar, who used to appear in his dreams, and remembered the formulas told by her In this way, he produced a lot of formulas.
It is human nature to err, and that is the reason why some of his formulas were wrong, but the errors were very little. To be precise, he might not remember all the formulas told by the Goddess Namagiri Thayar, his Guru in his dreams.
Why and how he took Her counsel? What made him to take mathematics as his prime interest? When did he start his voyage in to the ocean of Mathematics? What sort of atmosphere, in which he has grown, that
Made him the man he is? This will be discussed in the following passages. We will start in the following way.
Some of Ramanujan’s western friends who thought they knew him, would say that he was not really religious, that his mind was indistinguishable (?) from any brilliant westerner’s, that he was a Hindu only by a mechanical observance, or for form’s sake alone.
Was his mind indistinguishable from any brilliant westerners’? Had any westerner from the late eighteenth century to the dawn of the twenty first century produced results of Ramanujan’s class? Most of those so-called brilliant westerners spent years to even understand his formulae. (Some are there of equal brilliance, but they were tutored in a formal way). Still majority of his work unproved and some of his work is producing stunning applications in modern technologies and theoretical physics.
All the years he was growing up, he lived the life of a traditional Hindu Brahmin. He wore the topknot. He had felt sad and was reluctant when he had to cut his hair and remove his topknot, when he was to go to the west. He never grew moustache and beard. He was always clean shaved.
All his life he was a rigid vegetarian. He frequented local temples. He strictly participated in ceremonies and rituals at home. He regularly invoked his family deity’s name, the Goddess of Namagiri of Namakkal and based his actions on what he had taken to be her wishes.
He attributed to the Gods his ability to navigate through the shoals of mathematical texts written in foreign languages. He could recite from the Vedas, the Upanishads and other Hindu scriptures.
He had penchant for interpreting dreams, a taste for occult phenomena, a mystical bent, upon which his Indian friends unfailingly commented. It was said that he had predicted his death to his wife in his later years.
Ramanujan often lost in talking about Vedas and śastras, the ancient Sanskrit tomes, and gave running commentaries on their meanings.
At the age of twenty-one, he showed up at the house of a teacher, got drawn in to a conversation, and soon was expatiating on the ties he saw between God, zero and Infinity, keeping every one spell bound. It was the way often for Ramanujan. Losing himself in philosophical and mystical monologues, he would make bizarre, fanciful leaps of imagination that his friends and others did not understand but found fascinating any way.
This was evident in his mathematical equations also. They cannot make you understand them with much ease, but fascinate you.
It was no surprise that Ramanujan was inspired and lead by divine hand.
It had been to Namagiri, the consort of the Lion-god Narasimha, to whom Ramanujan’s parents, childless then, had prayed for a child. Ramanujan’s maternal grandmother, Rangammal, was a devotee of Namagiri, and was said to enter a trance to speak to her. Many years earlier, before Ramanujan’s birth, Namagiri revealed (to) her that one day the Goddess would speak through her daughter’s son.
Ramanujan grew up hearing the story. All his life he invoked Her blessings, seek Her counsel. It was the Goddess Namagiri, he would tell his friends, to whom he owed his mathematical gifts. Namagiri would bestow mathematical insights in his dreams. Namagiri would tell and wrote equations on his tongue. He was the student and She was the Guru. He would hear from Her (Śruti), and would remember by rechanting the equations (Smŗti), wrote in his notebooks. Being a mortal, he would sometimes forget his lessons, due to which he erred.
What a great and live example to the ancient traditional Guru-Sishya relationship Between Namagiri and Ramanujan? It is to be remembered that Saraswathi is the Goddess of knowledge, and wisdom. Gayathri is the Goddess of Vedic scriptures. It is the great Indian tradition, which gives equal priority to the fairer gender (ladies).
Comparison with Einstein
“What Einstein was to physics, Mozart was to music, Ramanujan was to mathematics,” says Clifford Stoll.
Einstein was arguably the greatest ever, inarguably the greatest of the twentieth century physicists. He has changed the face of modern day physics.
ఇది నేను శ్రీనివాస రామానుజన్ మీద తయారు చేస్తున్న లాంగ్ ఎస్సే. ఇంతవరకూ ఆయన గురించి టచ్ చేయని రీతిలో ఒక కొత్త పాయింట్ని తీసుకుని రాస్తున్నది. దీనిని Prof. Krishnaswami Alladi గారికి, Prof. K. Srinivasarao (Ex. Director, IMSc, Chennai) గారికీ, మరికొందరు ప్రముఖులకి చూపించటం జరిగింది. వారంతా ఎంతో మెచ్చుకుని ఈ రకం గానే వ్రాయమనీ, పూర్తి చేసిన తరువాత పబ్లిష్ చేయిద్దామనీ అన్నారు. మన తెలుగు బ్లాగర్ల కోసం అందులో కొంత భాగాన్ని నా బ్లాగులో పెడుతున్నాను.
సత్యమేవ జయతే!
రాధా కృష్ణం
11:59 PM
కళ్ళలో నీవు ఉంటే...
చీకటే లేదుగా...
శ్వాసగా నీవు ఉంటే...
మరణమే రాదుగా...
రూపమే వేరు అయినా...
మనసు ఒకటే కదా...
మనసులో ప్రేమ ఉంటే...
ద్వేషమే లేదుగా...
ప్రేమలో కరిగిపోదాం....
సత్వరం ఒక్కతుదాం...
ఏకమయినా మనసులోని...
ఎత్తునే చాటుదాం...
గాలిలో ఏకమవుదాం...
తనువులే విడిచి పోదాం...
ప్రకృతి పురుషులవుదాం...
పృద్విలో కరిగిపోదాం...
దేవునీ రూపమంటూ...
ప్రేమనే చాటుకుందాం...
ప్రేమలో ఇంకిపోతూ
లోకమే వీదిపోదాం...
నిజమయిన ప్రేమకూ, ఆ రాధా కృష్ణులకూ, ఇది నా అంకితం.
నేనేమీ పెద్ద కవిని కాడు. జస్ట్ అలా రాశానంతే. కృష్ణ మాయ.
ప్రేమ శాశ్వతం. అమరం. సత్యం.
సత్యమేవ జయతే.
వయ్యంటే బిడ్డే చదివి అభిప్రాయం చెప్పండి.
చీకటే లేదుగా...
శ్వాసగా నీవు ఉంటే...
మరణమే రాదుగా...
రూపమే వేరు అయినా...
మనసు ఒకటే కదా...
మనసులో ప్రేమ ఉంటే...
ద్వేషమే లేదుగా...
ప్రేమలో కరిగిపోదాం....
సత్వరం ఒక్కతుదాం...
ఏకమయినా మనసులోని...
ఎత్తునే చాటుదాం...
గాలిలో ఏకమవుదాం...
తనువులే విడిచి పోదాం...
ప్రకృతి పురుషులవుదాం...
పృద్విలో కరిగిపోదాం...
దేవునీ రూపమంటూ...
ప్రేమనే చాటుకుందాం...
ప్రేమలో ఇంకిపోతూ
లోకమే వీదిపోదాం...
నిజమయిన ప్రేమకూ, ఆ రాధా కృష్ణులకూ, ఇది నా అంకితం.
నేనేమీ పెద్ద కవిని కాడు. జస్ట్ అలా రాశానంతే. కృష్ణ మాయ.
ప్రేమ శాశ్వతం. అమరం. సత్యం.
సత్యమేవ జయతే.
వయ్యంటే బిడ్డే చదివి అభిప్రాయం చెప్పండి.
POINTBLANK
11:55 PM
POINTBLANK
THE ROMANTIC GEOMETRY
THE ROMANTIC GEOMETRY
Keerthi Kiran alias kk is a happy-go-lucky guy. To help himself to pocket money, and other expenses, he joins as a part time worker at DRM group of companies. Prasanth Priyadarshan alias pp, a mechanical engineering student at the City College of Technology, his classmate, is also a worker there. They were from middle-class families. Manu, a sensitive and innocent guy is the one who seeks their help often, is a butt of their jokes. Manu is from a poor family, often borrows money in small amounts from them. But he is a topper in studies, and helps them in this regard.
Once, while on holiday to his village, kk falls in love with a girl, who is distant relative to him. Some how he manages to get her phone number. When returned to his hostel, he telephones her, and in the conversation, finds that she is pursuing her graduation in Warangal. One fine morning he calls her via cell phone, and asks for the address of her hostel/college. Taking Manu as their helper, and for amusement sake, he starts for Warangal. On his way, he says her that he is coming to her college. Shortly before setting his foot in Warangal, there comes a phone call, from her brother, threatening him to go away.
As he is continuing his talks with her, he once again receives an SMS from her brother’s friend. He is threatened for a police complaint. During his conversation with him, kk yells to him jocularly that he will kill him, if he or her brother comes in between them.
But, as fate is not good with him, that person is found dead, and kk was taken into custody. Manu takes pp to seek help from Dhana, Dhanaraj Manmadha, son of the CMD of the DRM companies, a well known and world-class fashion designer. Dhana helps kk to get out on a pay-roll. But the fate seems not to leave him easily, pp is murdered brutally, and he was held on that murder also. Manu again goes to Dhana to get help, but of no avail, as Dhanaraj Manmadha goes to the World Fashion Festival, to be held in London.
He escapes from the police custody, and with is life in utter confusion (chaos), he tries to reach Dhana through phone and mail. But fate laughs at him. The world media is shaken to the roots with the sudden missing of Dhanaraj Manmadha.
*********************************
Rajnath Karur, world number one steel industrialist, and a judge at the Miss Universe contest, challenges the Miss Universe, catching a loophole, that he will show her a more beautiful girl. While he comes to India, he finds Harini, and feels that his search is over, and approaches her with his proposal, and convinces her to come with him.
Kk, with his life in total chaos, finds that his lover is trapped by Rajnath Karur. Unexpectedly he was attacked by a person, who tries to kill him. He escapes narrowly. With police and that mysterious killer at his heels, he is on a run, for his life and for his lover.
To his surprise, one day he was approached by Manu. Manu tells him that he will help him to escape for London, where with help of a friend of Dhana, he can start a new life.
Rajnath Karur takes Harini with him to Paris, the world Fashion Capital. Meanwhile, kk escapes to London. But that mysterious killer appears to him, and attempts to kill him, which he escapes again narrowly. He desperately needs the help of Dhana, but he was found dead in Basel, Switzerland. But he finds that the mysterious killer is the one who killed the friend of Harini’s brother, pp, and Dhanaraj Manmadha. They were all shot from pointblank. When he is on the search, with help of Dhana’s friend, he meets Rajnath Karur. When he asks about Harini, to make his task more complicated, Karur asks him how he happened to come to London. Manu with help of Cameron Wigner, friend of Dhana helped me to come here replies kk. Manu, Rajnath Karur laughs, he’s died three years back.
What is the fate of kk in London? Who was the mysterious killer? If Manu died, how happened that he comes to help him escape from India? How he desperately tries to solve all these events? Can he escape from this frightful situation forms the crux of the story.
Once, while on holiday to his village, kk falls in love with a girl, who is distant relative to him. Some how he manages to get her phone number. When returned to his hostel, he telephones her, and in the conversation, finds that she is pursuing her graduation in Warangal. One fine morning he calls her via cell phone, and asks for the address of her hostel/college. Taking Manu as their helper, and for amusement sake, he starts for Warangal. On his way, he says her that he is coming to her college. Shortly before setting his foot in Warangal, there comes a phone call, from her brother, threatening him to go away.
As he is continuing his talks with her, he once again receives an SMS from her brother’s friend. He is threatened for a police complaint. During his conversation with him, kk yells to him jocularly that he will kill him, if he or her brother comes in between them.
But, as fate is not good with him, that person is found dead, and kk was taken into custody. Manu takes pp to seek help from Dhana, Dhanaraj Manmadha, son of the CMD of the DRM companies, a well known and world-class fashion designer. Dhana helps kk to get out on a pay-roll. But the fate seems not to leave him easily, pp is murdered brutally, and he was held on that murder also. Manu again goes to Dhana to get help, but of no avail, as Dhanaraj Manmadha goes to the World Fashion Festival, to be held in London.
He escapes from the police custody, and with is life in utter confusion (chaos), he tries to reach Dhana through phone and mail. But fate laughs at him. The world media is shaken to the roots with the sudden missing of Dhanaraj Manmadha.
*********************************
Rajnath Karur, world number one steel industrialist, and a judge at the Miss Universe contest, challenges the Miss Universe, catching a loophole, that he will show her a more beautiful girl. While he comes to India, he finds Harini, and feels that his search is over, and approaches her with his proposal, and convinces her to come with him.
Kk, with his life in total chaos, finds that his lover is trapped by Rajnath Karur. Unexpectedly he was attacked by a person, who tries to kill him. He escapes narrowly. With police and that mysterious killer at his heels, he is on a run, for his life and for his lover.
To his surprise, one day he was approached by Manu. Manu tells him that he will help him to escape for London, where with help of a friend of Dhana, he can start a new life.
Rajnath Karur takes Harini with him to Paris, the world Fashion Capital. Meanwhile, kk escapes to London. But that mysterious killer appears to him, and attempts to kill him, which he escapes again narrowly. He desperately needs the help of Dhana, but he was found dead in Basel, Switzerland. But he finds that the mysterious killer is the one who killed the friend of Harini’s brother, pp, and Dhanaraj Manmadha. They were all shot from pointblank. When he is on the search, with help of Dhana’s friend, he meets Rajnath Karur. When he asks about Harini, to make his task more complicated, Karur asks him how he happened to come to London. Manu with help of Cameron Wigner, friend of Dhana helped me to come here replies kk. Manu, Rajnath Karur laughs, he’s died three years back.
What is the fate of kk in London? Who was the mysterious killer? If Manu died, how happened that he comes to help him escape from India? How he desperately tries to solve all these events? Can he escape from this frightful situation forms the crux of the story.
